Mehr baba on New Humany

؟؟؟؟؟

آواتار، دین و بشریت جدید
a fresh translation from a new unpublished book by siter Rose Reed, named

The Journey of Consciousness

{ ترجمه ی منتخبی از یک کتاب منتشر نشده د رمورد سفر آگاهی توسط خواهر Rose Reed}
مشکل بشریا امروز چیست؟ چنین پرسش هایی الزاماٌ در اذهن های اندیشمند برمی خیزند، ولی بیشتر پاسخ هایی که داده می شوند صادقانه نیستند. تمامی تشخیص ها و درمان های داده شده یک سویه بوده و بنابراین موقعیت مبهم و حل نشده باقی می ماند. لبّ مطلب در تعبیر درست دوباره از واژه ی "دین" است... مذهب به معنای یک نیروی حیاتی، متروک شده است. نیاز ضروری امروز برای زنده ساختن دین این است که آن را از سرداب تاریک و محدود بیرون بکشیم و بگذاریم روح انسانی باردیگر در شکوه خالص خود بیرون بتابد.

این دیدگاه وسیع از حقیقت، نمی تواند توسط هیچ کیش، جزم یا فرقه محدود شود. این {بینش} بطور فعال کمک می کند تا به ورای این محدودیت ها بروید: نه با نفی کورکورانه ی ارزش مذاهب موجود؛ بلکه با اکتشاف، تاکید، آشکارساختن و تغذیه ی تراشه های حقیقت که در آن ها وجود دارد.

باید عشق به دوست و دشمن، خیرخواهی، شکیبایی و تحمل وجود داشته باشد. هر فرد بجای غوغا کردن در مورد اشتباهات دیگران، باید بکوشد نقایص خودش را درمان کند. دنیا بزودی درک خواهد کرد که نه از یک سو فرقه ها و مذاهب و تشریفات مذهبی؛ و نه از سوی دیگر، تلاش شهوانی برای رفاه مادی، هیچکدام نمی توانند خوشبختی واقعی را با خود بیاورند __ بلکه عشق بدون چشمداشت و دوستی فراگیر می تواند آن را به دست آورد.

تمدن آینده ی بشریت جدید روحیه خشک روشنفکرانه ندارد، بلکه تجربه کردن زندگی معنوی است... توضیحات روشنفکرانه هرگز نمی تواند جانشین تجربه ی روحانی شود، در بهترین حالت خود می تواند زمینه را برای آن تجربه آماده سازد.

ادراکی از خداوند که یک شخص متوسط از طریق باور یا برهان به آن می رسد، چنان از ادراک حقیقی دور است که نمی توان آن را شناخت دورنی خواند. این دانش حقیقی (معرفت) شامل ساختار یا دریافت یک ایده ئولوژی نیست. این محصول تجربه های پخته شده است که به شفافیتی رو به افزایش دست پیدا می کند. در آگاهی شخص شامل بیشتر حقیقت شدن و مشارکت بیشتر با آن است تا جایی که چیزی بیشتر برای شدن وجود نداشته باشد و چیز بیشتری برای هضم کردن نباشد.

اوضاع دنیا، ستیزها و ناامنی که همه جا وجود دارد، نارضایتی عمومی از اوضاع و عصیان کردن برعلیه هر گونه وضعی نشان می دهد که آرمان کمال مادیات یک رویای توخالی است..... ادامه دارد.....